Το 2019 είναι το πιο… συνωστισμένο έτος εκλογών στην εποχή της βαθιάς κρίσης και των Μνημονίων. Αυτό ήταν κάτι που το γνωρίζαμε για τις ευρωεκλογές περιφερειακές και τις δημοτικές . . δεν γνωρίζαμε ποιοι διεκδικούν την ψήφο μας, για να μας σώσουν. Σε κάθε επίπεδο κλίμακας της εξουσίας, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Η φιλοδοξία του καθενός δεν είναι απαραιτήτως κατακριτέα. Τουναντίον, ειδικά σε εποχές πτώσης και παρακμής, σαν και αυτή στην οποία σεργιανίζουμε εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, είναι ευχάριστο και αισιόδοξο να βλέπεις ενεργούς πολίτες να επιλέγουν να εγκαταλείψουν την αποστασιοποίηση του καναπέ, και να επιδιώκουν να εμπλακούν στα γενόμενα στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Στην… αντανάκλαση στον καθρέφτη. Στο τι βλέπει ο καθένας στον εαυτό του, σε σχέση με αυτό που βλέπουν οι υπόλοιποι. Στο αν μπορεί ένας υποψήφιος, δημοτικός σύμβουλος, δήμαρχος, περιφερειάρχης, να είναι ικανός «ελέφαντας» για το αξίωμα το οποίο διεκδικεί. Ή, αντί για ελέφαντας είναι… τρομαγμένο σκιουράκι, που αναζητεί μια ασφαλή γωνιά για να κρυφτεί.
Στην εποχή των social media, βιώνουμε την απόλυτη παραπλάνηση του ετεροπροσδιορισμού. Σε αντίθεση με τη φυσική και αυθόρμητη ανάγκη της κοινωνίας για φρέσκα πρόσωπα, όχι τόσο ηλικιακά, αλλά σε ιδέες και περιορισμένη έκθεση κατά το παρελθόν , οι σημερινοί υποψήφιοι αντιγράφουν τις πιο στρεβλωτικές συμπεριφορές και τακτικές τοξικών και φθαρμένων εκπροσώπων του χθες.
Προσπαθούν να μοιάσουν σε εκείνους που παραμέρισαν η ζωή, η Ιστορία και η κοινωνία. Προσπαθούν να πείσουν ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα.
Πρακτικό αποτέλεσμα; Η κοινωνία , να απαξιώσει και να αποστραφεί το υπάρχον σύστημα.
Λιγότερο φως, την ώρα που το σκοτάδι έμοιαζε έτοιμο να παραχωρήσει τη σκυτάλη…
Βασιλός Νικόλαος