Βότανα της περιοχής μας (Εκκάρα – Άνω Αγόριανη)

ΠΡΟΣΟΧΗ: Χρήσιμες συμβουλές σχετικά με τα βότανα

 

• Η χρήση βοτάνων αφορά ανθρώπους όλων των ηλικιών.
• Έγκυες ή ασθενείς κυρίως χρόνιων νοσημάτων θα χρειαστεί να συμβουλευθούν τον γιατρό τους προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουν

 

 

Ραδίκι κόκκινο το θαυματουργό!

Τα ραδίκια είναι πλούσια σε βιταμίνες C, Α, Β1, Β2 και καροτενοειδή καθώς και σε ανόργανα στοιχεία όπως σίδηρο, κάλιο, νάτριο, φώσφορο και μαγνήσιο.

Το φυτό περιέχει ένα λευκό γαλακτώδη χυμό (Latex).Η ρίζα και ο γαλακτώδης χυμός περιέχουν μια πικρή ουσία: τη λακτουπικρίνη (τερπενική λακτόνη), λακτουκίνη καθώς και τανίνες, ινουλίνη, καουτσούκ, τριτερπένια, κουμαρίνες, καροτενοειδή και άλλα.

Παλιότερα, οι λαϊκοί θεραπευτές χρησιμοποιούσαν τα ραδίκια για την θεραπεία ασθενειών του ήπατος και της χολής. Πλέον έχει φανεί από κλινικές έρευνες πως ένα συστατικό που περιέχεται, το κιχώριο, έχει όντως ηπατοπροστατευτική δράση.

Η αφθονία τους σε β- καροτίνη θωρακίζει τον οργανισμό και προλαμβάνει την ανάπτυξη των «ελεύθερων ριζών», συμβάλλοντας στην προστασία από καρδιαγγειακά νοσήματα.

Το ραδίκι θεωρείται ένα εξαιρετικό διουρητικό. Επίσης είναι πολύ καλό τονωτικό, χωνευτικό και αποτοξινωτικό. Ιδανικό για τον καθαρισμό του αίματος, είναι χολαγωγό, υπακτικό, τονωτικό, αντιρευματικό. Ελαττώνει τη χοληστερίνη και το αφέψημα των φύλλων χρησιμοποιείται κατά του διαβήτη και της παχυσαρκίας. Δρα ευεργετικά σε ότι αφορά τη λειτουργία των αδένων, βοηθάει στην καταπολέμηση της κατακράτησης υγρών κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσεως (δυσμηνόρροια). Ως χολαγωγό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη φλεγμονή ή τη συμφόρηση του ήπατος και της χοληδόχου κύστεως. Σε περίπτωση χολολιθίασης, αν οι πέτρες είναι μεγάλες ή αν ακολουθείτε φαρμακευτική αγωγή, συμβουλευτείτε τον γιατρό σας προτού το χρησιμοποιήσετε.

Ο κατάλογος των ευεργετικών ιδιοτήτων του είναι ευρύς: χρησιμοποιείται κατά των χρόνιων δερματικών παθήσεων, είναι τονωτικό του στομάχου και το γάλα που βγαίνει όταν το κόβουμε θεραπεύει σπυριά, κρεατοελιές, ακόμη και τους κάλους.

Επίσης χρησιμοποιήθηκε παραδοσιακά στον διαβήτη, για τον έλεγχο των επιπέδων ζαχάρου στο αίμα. Η υπογλυκαιμική του δράση έχει επιβεβαιωθεί σε πειραματόζωα.

Πικραλίθρα – Ταραξάκο Ραδίκι – αγριοράδικο

Το ταραξάκο είναι ένα από τα πολυτιμότερα φαρμακευτικά και φαγώσιμα φυτά. Η καταγωγή του ονόματός του είναι ελληνική και σημαίνει αυτό που θεραπεύει τις ταραχές.

Το καταπληκτικό αυτό φυτό φυτρώνει σε όλη την Ευρώπη και στο μεγαλύτερο μέρος του Βορείου Ημισφαιρίου. Στη χώρα μας, το συναντάμε παντού, σε βουνά και σε λιβάδια και είναι γνωστό σε όλους, ως ραδίκι του βουνού.

Είναι ένα πολυετές, ποώδες χειμερινό φυτό, χωρίς στέλεχος και με ύψος ως 20-25 εκ. Η ρίζα του είναι βαθιά. Μέσα στις ρίζες και το στέλεχος υπάρχει ένα γαλακτώδες υγρό. Εμφανίζεται από το φθινόπωρο μέχρι την άνοιξη και πολλαπλασιάζεται από τα ριζώματα του, αλλά και με σπόρους. Έχει κίτρινα άνθη που ανοίγουν το πρωί, κλείνουν το βράδυ και τα φύλλα του είναι οδοντωτά.

Ανθίζει την άνοιξη, αλλά δεν αποκλείεται να δείτε άνθη και νωρίτερα. Φυτρώνει παντού στη γη και ευδοκιμεί σε κάθε είδους έδαφος αλλά προτιμά τα υγρά, καλά αρδευόμενα, αργιλώδη χώματα. Φυτρώνει εύκολα και αναπτύσσεται σχετικά γρήγορα. Χρησιμοποιούμενο μέρος είναι όλο το φυτό. Η συλλογή είναι καλύτερο να γίνεται κατά την ανάπτυξη των φύλλων τους γιατί όταν ωριμάσουν γίνονται δυσάρεστα πικρά.

Τα Συστατικά του Ταραξάκου

Η ρίζα και ο λευκός γαλακτώδης χυμός του στελέχους περιέχουν μια πικρή ουσία, τη λακτουπικρίνη, καθώς και τανίνες, άμυλο και ινουλίνη. Περιέχει μεγάλη ποσότητα βιταμίνης Α (4 φορές περισσότερη από το μαρούλι). Μετρήθηκε ότι 10 γραμμάρια φύλλων ταραξάκου, αποδίδουν 14.0001. U. βιταμίνης Α!

Περιέχει επίσης σίδηρο (περισσότερο από το σπανάκι), είναι πλούσιο σε Κάλιο και περιέχει άλλα ωφέλιμα άλατα, μεταξύ των οποίων, φώσφορο, μαγγάνιο και πικρούς γλυκοσίδες.

Είναι πλούσιο σε υδατάνθρακες και φυτικές ίνες. Περιέχει ακόμη, πρωτεϊνες, βιταμίνες Β1, Β2, C, D, Κ και Ε, μαγνήσιο, θείο, ψευδάργυρο και μέταλλα, καθώς και στερόλες, τριτερπένια, καροτενοειδή(λουτείνη, βιολαξανθίνη, πολυσακχαρίνες) κ.α.

Ταραξάκο: Ιστορία και παράδοση

Το ταραξάκο χρησιμοποιείται από αρχαιοτάτων χρόνων, σε όλο τον κόσμο, ως πολύπλευρο θεραπευτικό βότανο στην Κινέζικη Ιατρική, στην Αρχαία Ελλάδα, στην Ινδιάνικη θεραπευτική κλπ. Συγκεκριμένα, οι Αρχαίοι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν πολύ για τις θεραπευτικές του ιδιότητες.

Οι Άραβες γιατροί Ραζές και Αβικέννιος το αναφέρουν συχνά στα συγγράμματά τους και γνώριζαν για τις διουρητικές του ιδιότητες.

Οι Κινέζοι γιατροί συνιστούσαν το ραδίκι, από αρχαιοτάτων χρόνων, για τη θεραπεία κρυωμάτων, πνευμονικών προβλημάτων και πολλών άλλων παθήσεων.

Κατά το Μεσαίωνα, οι Ευρωπαίοι πίστευαν στο «Δόγμα των Συνταγογραφήσεων» σύμφωνα με το οποίο, οποιοδήποτε φυτό είχε κιτρινωπό χρώμα συνδεόταν με τη χολή και θεωρείτο φάρμακο για το συκώτι. Για το λόγο αυτό, το ραδίκι είχε τη φήμη ότι θεράπευε τον ίκτερο και τις χολολιθιάσεις. Περιέχεται σε όλα τα βιβλία βοτανοθεραπευτικής του Μεσαίωνα.

Θεραπευτικές χρήσεις και δράσεις του αγριοράδικου

-σύμφωνα με έρευνες, το ραδίκι διεγείρει τη ροή της χολής που βοηθά στην πέψη των λιπών. Με τον τρόπο αυτό, αποφεύγεται η δημιουργία χολόλιθων.

-έχει διουρητική δράση, βοηθώντας έτσι, στην αντιμετώπιση της υπέρτασης αλλά και του προεμμηνορροϊκού συνδρόμου.

-είναι αντιοξειδωτικό και βοηθά στην πρόληψη της κυτταρικής φθοράς, η οποία ευθύνεται για τη δημιουργία καρκίνων και άλλων εκφυλιστικών παθήσεων.

-άλλες έρευνες έχουν δείξει ότι το ραδίκι εμποδίζει την ανάπτυξη του Candida ablicans, του μήκυτα που ευθύνεται για τις κολπικές μολύνσεις.

-είναι κατά των φλεγμονών του στήθους, του βήχα και γενικά των προβλημάτων των πνευμόνων όπως πνευμονία, βρογχίτιδα και μολύνσεις του ανώτερου αναπνευστικού.

-τονωτικό, χωνευτικό, υπακτικό, αντισκορβουτικό, στομαχικό και καθαριστικό του αίματος.

 

Ζοχός ή ζόχια: Ένα εκπληκτικό φάρμακο

Άγριο χόρτο Ζοχός ή ζόχια: Ένα εκπληκτικό φάρμακο

Κοινότατο ζιζάνιο σε χωράφια, λιβάδια κι άκρες δρόμων, αλλά πολύ χρήσιμο εδώδιμο φυτό. Ο ζοχός (Sonchus oleraceus = σόγχος ο λαχανώδης) είναι το γνωστότερο είδος του πολυπληθούς γένους του, ενδημικός σ’όλη την Ευρασία.

Το όνομα του γένους προέρχεται από την αρχαιοελληνική του ονομασία «σόγχος», που παραλλαγμένη χρησιμοποιείται ως σήμερα. Άλλες κατά τόπους ονομασίες είναι «ζοχιά» ή «σφογγός» και είναι πολύ γνωστό σε όλη την ελληνική επικράτεια για τη χρήση τους σε σαλάτες. Οι ζοχοί όμως είναι και ένα εκπληκτικό φάρμακο…

Το γένος Sonchus ανήκει στην οικογένεια των αστεριδών ή συνθέτων, μαζί με τις μαργαρίτες, τις γκαζάνιες, τους ηλίανθους, τα γαϊδουράγκαθα και άλλα παρόμοια φυτά, στη φυλή των κιχορίων, μαζί με παρόμοιας μορφολογίας και οικολογίας φυτά όπως το μαρούλι, το ραδίκι και το αντίδι.

Ήταν γνωστός στους αρχαίους Έλληνες για τις φαρμακευτικές ιδιότητές του και αναφέρεται ως σόγχος σε συγγράμματα του μεγάλου αρχαίου βοτανολόγου Θεόφραστου.
Δείτε και Βότανα και βοτανολογία κατά τον Θεόφραστο!

Όπως αναφέρει ο Γεννάδιος στο Φυτολογικόν Λεξικόν:

“είναι κοσμοπολίτης, απαντά πανταχού συμβιβαζόμενος και συμμορφούμενος με το έδαφος και το κλίμα πάσης γωνίας της Γής ομοιάζει δ.δ. προς τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι δεν έχουσι πατρίδα, δεν πονούσι διά την γενέτειρα αυτών γήν δουλεύουσι πάν Σύστημα και εις πάσαν χώραν· αρκεί να παχύνωνται, να φυτοβιώσι κάπου”.

Το φυτό είναι ποώδες και μονοετές, ύψους περίπου ενός μέτρου κατά την ωριμότητα.

Όλο το φυτό είναι λείο και δροσερό στην υφή, με βλαστό σχεδόν πενταγωνικό με άνιση απόσταση μεταξύ των ακμών, κοίλο και χυμώδη, που κοκκινίζει κοντά στη βάση σε μεγάλα φυτά (κοινό χαρακτηριστικό παρόμοιων ποωδών φυτών, πιθανόν η χλωροφύλλη μειώνεται από εκείνες τις περιοχές κι εμφανίζονται οι ανθοκυανίνες, είτε για προστατευτικούς κατά του ήλιου ή κατά των εχθρών σκοπούς είτε επειδή η φωτοσύνθεση δεν γίνεται τόσο πολύ έτσι κι αλλιώς σ’εκείνα τα μέρη).

Τα φύλλα του φυτού μοιάζουν πολύ μ’αυτά χόρτων της ίδιας οικογένειας, μακρόστενα, λεία, οδοντωτά, σχισμένα εναλλάξ σε λοβούς πτεροειδώς και με πλατύ, χυμώδη μίσχο που στη βάση πλαταίνει υπερβολικά σχεδόν αγκαλιάζοντας το βλαστό, και φέρει πλευρικά μεμβρανώδεις προεκτάσεις, χαρακτηριστικό πολλών ποωδών φυτών, μάλλον για την αύξηση της φωτοσυνθετικής επιφάνειας.

Καλύτερα για βρώση είναι τα

νεαρά φυτά ή τα νεαρά φύλλα και οι κορυφές, ακόμα και οι ανώριμοι καρποί, ως τα λιγότερο πικρά μέρη. Ωμό τρώγεται σαν μαρούλι, αλλά είναι πιο πικρό, ενώ με το βράσιμο η πικράδα φεύγει. Εξαιτίας της, στα κινέζικα λέγεται «κουτσάι», δηλαδή πικρό λαχανικό.

Θρεπτικά είναι παρόμοιο μ’άλλα χόρτα, πλούσιο σε βιταμίνες και μέταλλα και χαμηλό αρκετά σε υδατάνθρακες, πρωτεΐνες και λίπη. Είναι μια τροφή δηλαδή που δε θα συντηρήσει ενεργειακά τον ανθρώπινο παμφάγο οργανισμό στις συνήθεις ποσότητες, αλλά θα δώσει απαραίτητες ποσότητες των απαιτούμενων βιταμινών και ιχνοστοιχείων.

Όπως και κάθε φυτό ή χόρτο που γνώρισε ο άνθρωπος, ο ζοχός έχει χρησιμοποιηθεί φαρμακευτικά.

Όλοι οι πολιτισμοί έψαχναν φαρμακευτικές ιδιότητες στα φυτά γύρω τους, επειδή μάλλον κάποτε θα είχαν παρατηρήσει κάποιες θετικές αντιδράσεις σε ασθενείς από συγκεκριμένα βότανα. Ο ζοχός χάρη στα μέταλλα, τις βιταμίνες και φυτικές ίνες που περιέχει καθίσταται μια πολύ υγιεινή τροφή. Χρησιμοποιήθηκε όπως και το ραδίκι ως διουρητικό, για την ενδυνάμωση του ήπατος και κατά των μολύνσεων.

Το κύριο συστατικό του χυμού του, το λακτουκάριο έχει ως ενεργό συστατικό τη λακτουκίνη από την οποία προέρχεται η λακτουκοπικρίνη, ουσίες (των ραδικιών) στις οποίες οφείλεται η πικρή τους γεύση.

Η λακτουκοπικρίνη έχει χρησιμοποιηθεί στην ιατρική για τις ιδιότητές της. Η ουσία αυτή “γλυκαίνει” τον πόνο και δρα ως αντισπασμωδικό, χωνευτικό, διουρητικό, υπνωτικό, ναρκωτικό και καταπραϋντικό.

Όπως όλα τα χόρτα ενδείκνυται για τη δυσκοιλιότητα, επίσης για ασθένειες του ήπατος. Είναι συστατικό της μεσογειακής διατροφής και μας προφυλάσσει από καρδιαγγειακές παθήσεις και παθήσεις του γαστρεντερικού συστήματος.

Μειώνει τους πόνους στους μυς και τις αρθρώσεις αλλά δεν συνιστά θεραπεία των αιτίων που τους προκαλεί, είναι ωφέλιμο σε βλεννόρροια, παθήσεις των ματιών και χρόνιες πληγές. Είναι διουρητικό και καθαρτικό. Το έλαιο των σπόρων του φυτού, έχει αντιπυρετικές ιδιότητες.

Σπαθόχορτο – Βαλσαμόχορτο

Πολυετές φυτό που φύεται σε ξηρές περιοχές. Θα το συναντήσουμε ακόμη και στις άκρες των δρόμων, σε κάμπους, λόφους, φράκτες, αμπελώνες, με άλλα λόγια, σχεδόν παντού, σε καλλιεργημένους και ακαλλιέργητους τόπους.

Το σπαθόχορτο φυτρώνει σε όλη την Ευρώπη, Ασία, Βόρεια Αφρική και αλλού. Στην Ελλάδα φύεται σε πολλές περιοχές και σαν θεραπευτικό βότανο χαίρει μεγάλης εκτίμησης. Είναι μικρό φυτό που φτάνει σε ύψος τα 80 cm. Τα φύλλα του είναι πολλά, μικρά, ωοειδή, ωχροπράσινα και φέρουν σκούρα στίγματα στις άκρες.

Τα άνθη του συγκεντρώνονται στην κορυφή των βλαστών. Έχουν πέντε μεγάλα πέταλα με έντονο χρυσοκίτρινο χρώμα. Η εποχή της άνθησης είναι από Ιούνιο-Σεπτέμβριο, της συλλογής από Ιούλιο-Αύγουστο και χρησιμοποιούμενα μέρη, όλο το φυτό. Σημειώνουμε ότι τα άνθη πρέπει να χρησιμοποιούνται νεαρά και λίγο ξερά κι όχι μετά από μακροχρόνια φύλαξη. Επίσης, όταν μείνουν πολύ χρόνο, τα φύλλα κιτρινίζουν, τα άνθη αποχρωματίζονται και όλο το φυτό παίρνει ένα καστανό χρώμα.

Συστατικά του σπαθόχορτου

Το σπαθόχορτο περιέχει τανίνη, φλαβονοειδή, κόκκινη χρωστική ουσία (υπερικίνη), ρητίνη, πτητικά έλαια, γλυκοσίδες κ.α

Να σημειώσουμε ότι το ένα από τα συστατικά του, το κίτρινο, διαλυτό στο νερό, βρίσκεται στα πέταλα του άνθους ενώ το άλλο, το κόκκινο, με ρητινώδη φύση, ανάλογη με τη κιγχονίνη, διαλυτό στο οινόπνευμα και στο λάδι, υπάρχει μέσα στα στίγματα και στον καρπό.
Τα δύο αυτά συστατικά χρησιμοποιούνται στην Ευρώπη (όχι στην Ελλάδα) για τη βαφή μάλλινων και μεταξωτών κλωστών.

Σπαθόχορτο: Ιστορία και παράδοση

Η παράδοση λέει ότι το όνομά του, το πήρε από τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννου της Ιερουσαλήμ, που θεράπευαν με αυτό, τις πληγές των τραυματισμένων σταυροφόρων. Πίστευαν επίσης, ότι ξόρκιζε το κακό, για αυτό το λόγο, υποχρέωναν τους τρελούς, να πίνουν το έγχυμά του.

Την εποχή των Δρυίδων, το σπαθόχορτο (υπερικό) θεωρούνταν τόσο ευλογημένο φυτό, που αρκούσε μόνο το άρωμά του για να εκδιώξει τα δαιμονικά πνεύματα.

Κατά τον 13ο αιώνα οι χειρουργοί του Μονπελιέ, θεωρούσαν ότι δεν υπήρχε τίποτα όμοιο του.

Τις πολύτιμες ιδιότητες του γνώριζαν επίσης και οι Πέρσες και οι Άραβες.

Από που προέρχεται το όνομα Υπερικό

Το όνομα Hypericum έχει αρχαίες ρίζες και μπορεί να προέρχεται από διάφορες πηγές. Ο όρος “Υπερικό” αναφέρεται από τον Ευρύφωνα τον Κνίδιο, ο οποίος ήταν γιατρός το 288 π.Χ. Πιθανότατα, σύμφωνα με τον Λινναίο, η ονομασία προέρχεται από το συνδυασμό των λέξεων υπέρ (πάνω από) και εικών (εικόνα), γιατί κατά τους αρχαίους χρόνους το βότανο τοποθετούνταν πάνω από θρησκευτικές εικόνες για να εξορκίσει το κακό.

Τα κοκκινόμαυρα στίγματα από πέταλα του άνθους του Υπερικού συμβολίζουν, σύμφωνα με την παράδοση, το αίμα που έχυσε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής κατά τον αποκεφαλισμό του και η διάτρητη επιφάνεια των φύλλων δημιουργήθηκε από τα δάκρυα που χύθηκαν από αυτή την αποτρόπαια πράξη.

Το Υπερικό για τους αρχαίους

Ο Διοσκουρίδης, περίφημος βοτανοθεραπευτής της αρχαίας Ελλάδας, αναφέρει τέσσερα είδη Υπερικού, τα οποία προτείνει κατά τις οσφυοϊσχιαλγίας, σε πόσιμο μείγμα με υδρομέλι (μέλι+νερό). Ισχυρίζεται ότι η τοπική χρήση του βοτάνου βοηθάει σημαντικά στην επούλωση των εγκαυμάτων και η κατανάλωση του υπό μορφή αφεψήματος ανακουφίζει από τη δυσπεψία και τους κολικούς πόνους, αλλά πρέπει να χορηγείται έως την πλήρη ίαση.

Αναφορές στις θεραπευτικές ιδιότητες ελληνικών ενδημικών ειδών Υπερικού έχουν γίνει και από τον Ιπποκράτη, τον Θεόφραστο, τον Πλίνιο και τον Γαληνό.

Πολλοί διακεκριμένοι Άγγλοι βοτανολόγοι – θεραπευτές έχουν αναφερθεί στην αποτελεσματικότητα του Υπερικού. Για παράδειγμα, ο Τζέραρντ αναφέρεται στην αλοιφή που παρασκεύασε από το βότανο, ως την πιο πολύτιμη θεραπεία για βαθιές πληγές και προσθέτει ότι δεν υπάρχει καλύτερο φυσικό βάλσαμο για την επούλωση των πληγών.

Ο Κάλπεπερ, διάσημος βοτανολόγος, επισημαίνει ότι είναι ένα μοναδικό βότανο για την επούλωση πληγών υπό μορφή αλοιφής. Επίσης υποστηρίζει ότι είναι ευεργετικό κατά των τσιμπημάτων και δαγκωμάτων δηλητηριωδών ζώων, ενώ αποτελεί και πολύ καλό διουρητικό.

Οι πρώτες αποτελεσματικές και ευρέως διαδεδομένες φαρμακευτικές χρήσεις του Υπερικού στην Ευρώπη μετά το 16ο αιώνα περιλαμβάνουν το έλαιο του ως επουλωτικό των πληγών και των οιδημάτων. Ήταν τόσο ευεργετική η δράση του, ώστε όχι μόνο το χρησιμοποιούσαν οι χειρουργοί στον καθαρισμό των τραυμάτων, αλλά συμπεριλαμβανόταν επίσης στην πρώτη επίσημη Φαρμακοποιία του Λονδίνου ως Oleum Hyperici.

Για Τον Ιπποκράτη Ήταν:

Ψυκτικό…
Αναλγητικό Σε Περιπτώσεις Λυγγώδους Πυρετού…
Αναλγητικό Σε Περιπτώσεις Ρήξης Της Πνευμονικής Αρτηρίας…

Για Τον Γαληνο Ήταν:

Διουρητικό…
Εμμηναγωγό…
Ξηραντικό…
Κατά Των Εγκαυμάτων…
Αποτελεσματικό Ίαμα Για Την Αντιμετώπιση Της Ισχυαλγίας…

Για Τον Πλίνιο Ήταν:

Βελτιωτικό Της Ροής Των Ούρων…
Απαραίτητο Στην Αντιμετώπιση Των Προβλημάτων Της Κύστης…

Για Τον Αέτιo…

ο οποίος βασίστηκε στα γραπτά του Γαληνού καταπολεμούσε:
Τη Θλίψη…
Την Ημικρανία…
Την Ατονία…
Την Ανορεξία…
Την Επιληψία…
Τη Μανία…
Τα Εξανθήματα…
Τις Στομαχικές Διαταραχές…
Τους Πυρετούς Και..
Όλα Τα Κακοήθη Και Καρκινώδη Έλκη…

Για Τον Παράκελσο Ήταν:

άριστο ίαμα για την κατάθλιψη και όλες τις παρόμοιες παθήσεις…

άριστο επουλωτικό…

Το Hypericum Των Λατίνων…
Το Βαλσαμόχορτο Των Ελλήνων Και…
Λόγω Της Μεγάλης Επουλωτικής Και Αντισηπτικής Του Δράσης….
Το Βάλσαμο Της Ψυχής…
Το Λειχηνόχορτο…
Το Σπαθόχορτο…
Το Βοτάνι Των Πληγών…
Το Βοτάνι Των Γυναικών…
Το Χελωνόχορτο…
Το Βοτάνι Του Προδρόμου…
Το Βάλσαμο…
Το Βαλσαμάκι…

Ο ρόλος του βαλσαμόχορτου ήταν γνωστός από πολύ-πολύ παλι και τα γραπτά κείμενα από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα πάμπολλα…
Η θέση του στις δοξασίες των λαών ξεχωριστή. Οι προφορικές παραδώσεις που έχουν βρεθεί καταγεγραμμένες και αυτές πάμπολλες…
Το χρησιμοποιούσαν..

Οι Έλληνες…
Οι Πέρσες…
Οι Άραβες…
Οι Λατίνοι…

Έτσι στην πορεία των χρόνωνη λέξη “βάλσαμο“ αποκτά την έννοια της ανακούφισης από κάθε πόνο…
Ήταν το βαλσαμόχορτο που επούλωνε τις πληγές των τραυματισμένων από σπαθιά κατά την αρχαιότητα…..
Ήταν το βάλσαμο των αρχαίων Σπαρτιατών…
Ήταν το βάλσαμο των ανθρώπων των μεσαιωνικών χρόνων που γιάτρευε:

Την Αμηνόρροια…
Τους Πυρετούς…
Την Πλευρίτιδα…
Την Υδρωπικία…
Την Χρόνια Καταρροή…
Τη Μανία…
Την Επιληψία…
Τις Πληγές…

Τα Έλκη…

Ενεργά συστατικά του Βαλσαμόχορτου

α) κατεχίνες
β) επικατεχίνη
γ) κερκετίνη
δ) ρουτίνη
ε) υπεροσίδη
Φλωρογλουκινόλες..
Πτητικά έλαια…
Ρητίνες…
Ξανθόλες…
Υπερικίνες…οι πολύτιμες οργανικές ενώσεις…
Ψευδο-υπερικίνες…
hyperforin…
Φαινολικά οξέα…
Αιθέρια έλαια…
Λουτεολίνη…
Διαπιγενίνη…
Ανθρακινόνες…
Καρβοξυλικά οξέα…
Κουμαρίνη..
Καροτενοειδή…
τόσα πολλά;….ναι τόσο πολλά και τόσο πολύτιμα…

ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΒΑΛΣΑΜΟΧΟΡΤΟ

1) για τη θεραπεία νευρικών και συναισθηματικών διαταραχών κάτι…
που τα τελευταία χρόνια οδήγησε ειδικά στις Η.Π.Α στην αλόγιστη χρήση του υπό μορφή χαπιών για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης και… έφτασε να ονομάζεται “εναλλακτικό Prozac”…
οπωσδήποτε το βαλσαμόχορτο βοηθά ουσιαστικά στην αντιμετώπιση των μορφών της κατάθλιψης -αυτό έχει επιβεβαιωθεί και σε πρόσφατες έρευνες τόσο στην Ευρώπη,όσο και στην Αμερική-και….
είναι γεγονός ότι φαίνεται να είναι πιο ασφαλές από τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα αλλά είπαμε….
“Παν μέτρον άριστον”μην το ξεχνάμε αυτό…

2) για ήρεμο και αναζωογονητικό ύπνο καθώς και για την θεραπεία της αϋπνίας…

3) για την προστασία των κυττάρων του εγκεφαλικού φλοιού….σε in vitro έρευνες έχει φανεί ότι το βαλσαμόχορτο έχει νευροπροστατευτικέςιδιότητες στα κύτταρα του εγκεφαλικού φλοιού…

4) για την προστασία από την νόσο Αλτσχάιμερ καθώς φαίνεται νακαθυστερεί την εμφάνιση της νόσου…
ίσως μελλοντικά -λένε οι ερευνητές -να συμβάλει και στη θεραπεία της…
5) για τον έλεγχο της ελαφριάς επιληψίας…τα εκχυλἰσματα του βοτάνου χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο της…

6) για την θεραπεία τοπικών φλεγμονών καθώς ανακουφίζει από τη φαγούρα του δέρματος και…
από τις φλεγμονές οι οποίες έχουν προέλθει από νευροδερματίτιδες.

 

Τσουκνίδα: Ένα ρόφημα που κάνει θαύματα

 

Βάτος (Ρούβος)

Ο Βάτος ή Ρούβος ο θαμνώδης (Rubus fruticosus – blackberry) είναι ένα βοτανο πολύ διαδεδομένο στην Ευρώπη (υπάρχουν πάνω από 350 καταγεγραμμένα είδη). Πιο γνωστοί είναι οι καρποί του φυτού, τα γνωστά μας βατόμουρα (blackberries). Χρήσιμο τμήμα του φυτού είναι τα φύλλα του.

Ο βάτος είναι φαρμακευτικό φυτό» γνωστό από την αρχαιότητα. Οι Έλληνες συγγραφείς Θεόφραστος και Διοσκουρίδης εκθείαζαν τις φαρμακευτικές αρετές των φύλλων του. Η παρουσία απολιθωμάτων αποδεικνύουν ότι τα βατόμουρα ήταν μέρος της καθημερινής διατροφής των αρχαίων. Ο Αισχύλος (525-456 π.Χ.) αρχαίος Έλληνας συγγραφέας των αθάνατων τραγωδιών και ο Ιπποκράτης (460-375 π. Χ.) πατέρας της ιατρικής αναφέρουν το βατόμουρο. Ο Διοσκουρίδης συνιστά το αφέψημα των κορυφών του φυτού κατά των κοιλιακών νοσημάτων, κατά των άφθων, για την στερέωση των ούλων (με το μάσημα των φύλλων), και κατά των κονδυλωμάτων και των αιμορροΐδων σε καταπλάσματα.

Στη σύγχρονη βοτανοθεραπεία τα φύλλα του Βάτου χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση διαταραχών του γαστροεντερικού συστήματος. Οι τανίνες που περιέχει το βοτανο (8 -14% gallotanines) έχει διαπιστωθεί πως συμβάλουν αποφασιστικά και αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση κάθε μορφή διάρροιας. Με τη μορφή στοματικής πλύσης, ο Βατος θεωρείται ιδιαίτερα αποτελεσματικός σε περιπτώσεις στοματικών μολύνσεων. Τα φύλλα του Βάτου περιέχουν πλήθος ενεργών συστατικών, όπως κιτρικά και ισοκιτρικά οξέα καθώς και φλανοειδή.

Ο Βατος αποτελεί πολύτιμη προσθήκη στο φαρμακείο της φύσης. Η ημερήσια συνιστώμενη δόση που προτείνουν οι βοτανοθεραπευτές είναι 2-5gr (τρία ροφήματα των 1,5gr. την ημέρα) σε περιπτώσεις έντονης διάρροιας. Ο Βατος δεν πρέπει να καταναλώνεται για πάνω από 3-4 ημέρες.